De monsterlijke Marmotte

Beste mensen!

Ondertussen ben ik weer veilig thuis aangekomen. Na de voorbereiding op en het rijden van de Marmotte ben ik rustig, maar zonder al teveel getreuzel teruggereden naar Nederland. Helaas heb ik geen gelegenheid weten te vinden om het vervolg van mijn verhaal op internet te zetten tijdens mijn reis. Maar ik ga mijn blog nu alsnog volledig bijwerken, te beginnen met de week voorafgaand aan en de dag van de Marmotte. Bij dezen!

Dag 32: zaterdag 25-06-'11

Afscheid van Klaas, Douwe en Thijs

Krampaanval in mijn kuit. Haastig zoek ik het eind van mijn bed om mijn voet plat tegenaan te drukken. Dat vind ik helaas niet, want ik lig gewoon in mijn tent. Na ongeveer een halve minuut die nog nooit zo lang heeft geduurd trekt het weg... Wel gelijk klaarwakker.

Ik help de jongens wat met het te drogen leggen en inpakken van de tenten. Het tempo ligt niet erg hoog en om 10:30 uur zijn ze klaar voor vertrek. Nog geen twee etmalen ken ik ze, maar toch voelt het als afscheid nemen van vrienden. Het waren twee erg gezellige dagen met ze. Bovendien moet ik ze bedanken voor het feit dat ik heb mogen meegenieten van de zeer uitgebreide maaltijden die mede mogelijk zijn gemaakt door het onuitputtelijke arsenaal aan kampeerartikelen van Klaas. Ik beloof ze een mail te sturen na de Marmotte over hoe het gegaan is en wens ze een goede reis. De rest van de dag doe ik wat boodschappen, update mijn blog en rust wat uit van gisteren.

Dag 33: zondag 26-06-'11

Table d'Orientation - la route du Bessey (34 km)

's Ochtends haal ik een verse flûte (brede baguette) en de weekendeditie van de Volkskrant in Bourg-d'Oisans. Heb ik tenminste wat te lezen en kan ik mijn papieren schaakbord gebruiken voor de analyses van Gert Ligterink. 's Middags besluit ik dat dit de laatste dag is dat ik kan fietsen voordat de Marmotte begint zaterdag. Het is immers belangrijk goed uitgerust aan de start te verschijnen. Maar het is weer een snikhete dag, dus wacht ik even op de namiddag. Om 4 uur maak ik me klaar voor wederom een rit naar Vaujany. Maar in plaats van door te rijden naar de Col du Sabot, sla ik dit keer linksaf naar "la route du Bessey - table d'orientation". Een rustig maar zeer steil weggetje met passages van 12% brengt me naar een mooie panoramaview met jawel... een oriëntatietafel waarop staat welke bergtoppen er om me heen te zien zijn. Uiteindelijk een rit van 34 km, waarvan een kleine 10 klimkilometers en 980 meter hoogteverschil. Erg zwaar door het hoge stijgingspercentage en de toch nog erg hete zon, maar wel weer mooi.

Dag 34: maandag 27-06-'11

Snikhete rustdag

Weer geen wolkje aan de hemel te bekennen. De kleinste handelingen leveren zweetdruppels op die van mijn voorhoofd afdruppelen. De overdekte, openbare ruimte is gelukkig lekker koel en de krant nog lang niet uit. Toch besluit ik in de namiddag even naar Bourg-d'Oisans te fietsen voor een windje door mijn haren, een kijkje op het web en een maaltijd uit het uitgebreide assortiment van de Casino supermarkt. Had ik niet moeten doen. De wind is meer een heteluchtoven, de computer in het Office de Tourisme is bezet en ik kom niet verder dan een blikje cassoulet. Dan maar een Italiaans ijsje halen, maar daarvan is de pruim niet te aardbeien... Eh, andersom. Terug naar mijn koele campinghok, waar het goed toeven is.

Dag 35: dinsdag 28-06-'11

Snikhete rustdag 2

Tot een uur of 4 vermaak ik mij met de Volkskrant en wat puzzels in het binnenhok. Het is weer te warm om buiten ook maar iets te doen. Dan fiets ik naar Bourg-d'Oisans om te kijken of Marco en Gert al aangekomen zijn. Ze zijn net terug van dezelfde tocht die ik vrijdag met Klaas, Douwe en Thijs gemaakt heb en staan met Marco's ouders te praten, die ook op de camping staan. Blijkbaar was het toch mogelijk te fietsen vandaag, alhoewel Nico, de vader van Marco, het bij bocht 9 van de Alpe-d'Huez wel genoeg vochtverspilling geweest vond. Hij heeft al genoeg keren bewezen de berg te voet, te fiets, met en zonder boodschappentassen de baas te kunnen zijn. We eten gezamenlijk salade, karbonades en worstjes en het is weer als vanouds gezellig.

Dag 36: woensdag 29-06-'11

Verkenning van de Marmotte

Zaterdag komt langzaam maar zeker steeds dichterbij en om optimaal voorbereid aan de start te verschijnen rijden we vandaag op ons gemak de ronde tot aan de voet van de Alpe-d'Huez. In de auto wel te verstaan! We krijgen een goed beeld van de route die we zaterdag gaan rijden. Na een stuk of 12 vlakke kilometers infietsen naar Allemont begint de onregelmatige Glandon. Vlakkere stukken wisselen venijnig steile passages af, wat het voor mij op mijn verjaardag nog een lastig ding maakte. De beklimming begint met 5 km serieus klimmen naar het dorpje Le Rivier d'Allemond, waarna je door een aantal haarspeldbochten weer de diepte in gegooid wordt. Die hoogtemeters moeten opnieuw overwonnen worden in één van de steilste passages van de Marmotte. Maar hoe hoger je komt, hoe beter de klim gaat lopen en op kilometer 35,7 wordt de Col du Glandon bereikt. De afdaling naar Sainte Marie de Cuines is vooral de eerste kilometers erg steil en technisch, dus terecht geneutraliseerd. Daarna volgt 23 kilometer over de licht stijgende Route National naar Saint Michel de Maurienne. Vervolgens is de tweede en langste beklimming van de dag aan de beurt. De Col du Télégraphe als voorgerecht is 12 km lang, ziet er vanuit de auto erg steil uit, maar loopt volgens alle ervaringsdeskundigen lekker. Daar hebben we onze twijfels over! Vijf kilometer licht afdalen brengt ons bij de ravitaillering in Valloire en aan de voet van de Galibier. Deze 17 km lange klim begint bescheiden qua stijgingsgraad. Het landschap is prachtig ruig. Ook de weg wordt steeds ruiger en de laatste 10 km zijn serious climbing business. Volgens het routeboek (lees: karige blokje info op de achterkant van ons veiligheidskaartje) ligt de top op km 114,9 van de 174,4. Een welverdiende lange afdaling brengt ons via Col du Lautaret en La Grave 1742 meter lager naar Le Freney. Daar vandaan is het nog 12 km knallen over de licht dalende weg naar Bourg-d'Oisans, alvorens de Alpe-d'Huez in een laatste krachtsinspanning bedwongen zal moeten worden. Conclusie: het zal een lange en zware dag worden.

's Avonds verzorgt Nico een heerlijke vismaaltijd, bestaande uit reuzengarnalen en forel. Morgen zet ik mijn tent bij die van Marco en Gert, zodat ik met de Marmotte geen 7 km naar de start hoef te fietsen en natuurlijk voor de gezelligheid.

Dag 37: donderdag 30-06-'11

"Etappe" 13: Rochetaillée - Bourg-d'Oisans (10 km)

Zo gezegd, zo gedaan. Ik fiets over de vrijwel vlakke weg naar Bourg-d'Oisans en zet mijn tent weer op. 's Middags rijden we naar Alpe-d'Huez om onze startnummers en chips op te halen. Het duurt even, maar uiteindelijk lopen we naar buiten met alle benodigdheden voor de rit. Bij één van de vele fietskraampjes haal ik verse buitenbanden, aangezien de ouden versleten zijn en flink aangetast door een stuk gesmolten asfalt met kiezels in de afdaling van Col de Sarenne. Marco en Gert halen een heel gaaf Euskal Herria (Baskenland in het Baskisch) tenue met lange mouwen. De pot schaft vandaag en morgen pasta! Ter voorbereiding op zaterdag uiteraard, maar tot ongenoegen van Truus, de moeder van Marco, die er niks aan vindt.

Dag 38: vrijdag 01-07-'11

Fietspoetsdag

De hele camping staat vol met Marmottegangers en vandaag is het poetsen geblazen. Ik verwissel mijn buitenbanden en maak mijn ketting en tandwielen schoon. Uit mijn cassette komt 3 jaar aan aangekoekte olie en een gebroken spacer tevoorschijn (schandalig!). Gelukkig krijgt Marco er eentje voor nop mee bij de fietsenmaker en kan ik met een gerust hart en blinkende tandwielen gaan fietsen morgen. Mijn voordragers laat ik erop zitten om de concurrentie te intimideren. (En omdat ze goed zitten zoals ze nu zitten.)

Dag 39: zaterdag 02-07-'11

La Marmotte (174,4 km)

Vandaag moet het gebeuren! Ik heb redelijk goed kunnen slapen en word voor de wekker (van 5:45 uur) wakker. Het is erg fris en ik kan de slaap niet meer vatten. Vooral door de spanning natuurlijk. We ontbijten stevig en treffen de laatste voorbereidingen voor de rit. Onze fietsen en truitjes zitten helemaal volgestopt met vreetwerk voor onderweg. Om 6:30 uur vertrekken we richting de start. De wielrenners stromen vanuit alle hoeken en gaten naar de startvakken. Bij de splitsing van de nummers 401-2000 en 2001-4000 moet ik helaas afscheid nemen van Marco en Gert, die een half uur eerder starten. We wensen elkaar succes en herinneren elkaar eraan dat we vooral moeten genieten van deze dag. Dat zou je bijna vergeten tussen alle strakke, serieuze koppen hier aan de start. Om iets over 7 begint het avontuur voor Marco en Gert, als de eerste van de drie grote massa's zich in gang trekt. Ik moet nog een half uur kou lijden in Bourg-d'Oisans, aangezien de zon nog niet tot boven de bergen is verrezen. Op een podium bij de start staat een man op zijn gitaar te pingelen. Gezellig, maar ik word er helaas niet letterlijk warm van. Dan is het startsein daar en beginnen ook mijn 174,4 monsterlijke kilometers naar Alpe-d'Huez. Ik ben vrij vooraan gestart en in de eerste kilometers razen meerdere groepen renners me als een gek voorbij. Het lijkt me verstandiger om achter wat minder enthousiaste jongens rustig in te fietsen, dus dat doe ik ook. Op de Glandon zie ik gekleurde helmen zo ver als ik kan kijken. Een indrukwekkende massa klimmende idioten, inclusief mezelf. Het valt me op dat er geen groepjes met kletsende kameraden tussen rijden, maar ik louter serieuze blikken zie en veel gehijg hoor. Ikzelf klim op mijn gemak veel van deze personen voorbij. In het tweede gedeelte van de beklimming na de afdaling bij Le Rivier kan eindelijk het jack uit. Ondertussen moet ik nodig een bruine trui breien, wat vanmorgen nog niet wilde lukken en verlang dan ook naar de ravitaillering op Col du Glandon. Daar blijken echter geen wc's te staan, dus meer dan in de berm pissen zit er niet in. Ik treuzel wat, stop wat stukken baguette met boterhamworst in mijn mond en vul mijn bidons bij. De afdaling is immers geneutraliseerd. Na ongeveer drie kwartier kom ik aan in Sainte Marie de Cuines, waar de tijdsmeting weer doorloopt. Ik verschuil me in goed doortrappende groepen over de Route National naar Saint Michel de Maurienne, alwaar ik in een zeer smerig toilet bij een tankstation haastig mijn behoefte kan doen. Dat lucht op! Mijn benen voelen goed en ik poef langs de fietsende massa de Col du Télégraphe op. Na de top is het dringen en veel gestress voor een bidonnetje water, want de kraantjes stromen tergend langzaam. De ravitaillering in Valloire sla ik over, want ik heb nog meer dan genoeg proviant in mijn fietstruitje. Dan de Galibier... Oef, op 15 km van de top begint het toch al flink te stijgen. Ik kijk op mijn kilometerteller, die net de 100 gepasseerd is en schrik van mijn kuiten, die het ook gelezen lijken te hebben. Toch te snel de Télégraphe op gereden misschien. Het klimmen gaat steeds moeizamer en de Galibier wordt steeds steiler. Ik probeer van het uitzicht te genieten, maar de benen vragen tegelijkertijd veel negatieve aandacht. Krampscheutjes naast mijn linker scheenbeen en onder mijn rechter knieholte. Op 5 km van de top ben ik gedwongen te stoppen voor een korte rek- en strekpauze, die me goed doet. Het klimmen gaat weer wat beter en op de top kom ik weer op krachten bij de ravitaillering. De lange afdaling naar Le Freney is erg lekker, op de matig verlichte tunneltjes na en daarna verricht ik zelfs nog wat kopwerk tegenwind richting Bourg-d'Oisans. Daar staan de ouders van Marco klaar met een lekker colaatje. Truus vertelt trots dat Marco er al om 14:10 uur was en volgens Nico is hij waarschijnlijk al bijna boven. Gert kwam 25 minuten later en heeft dus ook erg hard doorgereden. Het is 15:35 uur, dus ik zit een uur achter Gert (half uur fietstijd ivm starttijden). Ik drink wat cola en neem een hap van een Isostarreep... Gedver, die gaat er echt niet meer in! Dan maar Alpe-d'Huez op. De eerste en steilste bochten zijn heel zwaar, maar gaan nog net. Daarna vlakt het iets af, hou ik mezelf voor... Maar dit keer lijkt het alsmaar steiler te worden. Ik kom amper vooruit en zelfs water gaat er moeilijk in, dus laat ik het maar over me heen gooien. Een heel tijdelijke opkikker, maar weer wat meters gepakt. Dit is afzien. Op karakter de ellenlange stukken van bocht naar bocht ploeteren. #☠*! De wind ook nog tegen tussen Huez en Alpe-d'Huez. Blij-ven-trap-pen-blij-ven-trap-pen is het ritme waarop ik omhoog stoemp, want fietsen is het niet meer. Uitgeput en emotioneel kom ik over de finish, waar Marco en Gert me opwachten. We hebben het alledrie gehaald, geweldig! Ik kan nog net lopen, dus ga gelijk maar in de rij staan voor mijn brevet. Mijn nettotijd (zonder afdaling van de Glandon) blijkt 08:52'18" en is goed voor zilver! De totaaltijd is 09:36'01" met een gemiddelde van 18,12 km/h. Eindelijk kan ik gaan zitten en dan komen ook de verhalen van Marco en Gert.

Marco was op de Glandon weggereden van Gert en heeft na veel inhalen voorin het deelnemersveld erg goed door kunnen rijden bij ravitailleringen. De Galibier viel hem ook erg zwaar, maar hij had goed doorgetrapt en een zeer snelle afdaling gereden naar Bourg-d'Oisans. Toch ging ook bij hem het licht bijna uit op die vermaledijde Alpe-d'Huez. Wankelend in zijn fietsschoenen schijnt hij op de top gearriveerd te zijn. En toen de rondemiss hem zijn welverdiende gouden medaille om zijn nek hing, tuimelde hij voorover het podium af. (Dit laatste is verzonnen.)

Van de 25 minuten achterstand aan de voet van de slotklim heeft Gert er zelfs nog enkele vanaf weten te harken, waardoor hij mijns inziens de beste krachtenverdeler van de dag genoemd kan worden. Hij schijnt op de Galibier fluitend om alle geparkeerde fietsers heen geslalomd te hebben en bij de steilste haarspeldbocht net niet uit de ideale lijn geslipt te zijn. Natuurlijk kreeg ook hij het op de Alpe-d'Huez moeilijk en wist hij op enkele minuten na net niet binnen de gouden tijdslimiet te finishen.

Op de camping genieten we nog wat na en krijgen een erg leuk aandenken van Truus: een pluizige marmotsleutelhanger, met een echt stukje vacht lijkt wel. Tijdens het eten kan ik nog maar nauwelijks mijn ogen openhouden en als ik eindelijk in mijn tent lig, val ik als een blok in slaap.